– დაშორებას იმირომ ვაპირებ, რომ არ მიყვარს.
– რატომ?
– როცა ვხედავ, გული არ მიჩქარდება, არც ფეხები მეჭიმება.
– ფეხების დაჭიმვა რა შუაშია?
– მძაფრი ემოცია და გრძნობა თუ შემოდის ჩემში ფეხები მეჭიმება. როცა გზას ვკვეთდი, ის მოპირდაპირე მხარეს იდგა და მელოდებოდა ვნებით ანთებული თვალებით. სევდა, აი, რას ვგრძნობდი ამ დროს.
– როგორ გექცევა?
– მესიჯოჰოლიკი შევარქვი, ოღონდ ამის შესახებ არ იცის. ალბათ, ხვდებით რას ვგულისხმობ. მესიჯის ხმას თითქმის ყოველდღე ვცვლი ტელეფონში. დღეში იმდენჯერ მესმის, რომ მზიზღდება მესიჯის ზარად დაყენებული სიმღერაც. ზოგჯერ, არ მინდა ვაწყენინო და იძულებით ვეშვები ხავსმოდებული ფრაზების მორევში. ისეთი შთაბეჭდილება მაქვს, თითქოს თამაშობს. მირჩევნია დამირეკოს. ვერ ვიტან მესიჯობას. ესაა და ეს.
– თავისი პრობლემის შესახებ პირველივე შეხვედრაზე გითხრა?
– მითხრა, რომ ადრე მოთამაშე იყო. სახლიდან წამოვიდა ( ან გამოაგდეს ). „მარტოსული ბეზძელნიკია და არაფერი გააჩნია“ – ეს თავად მითხრა ერთხელ და ისიც მომწერა, შენ პერსპექტიული ქალი ხარ და არ გიმსახურებო. „პერსპექტიულში“ რას გულისხმობდა დღემდე ვერ ამიხსნია.
– ყველაფრის მიუხედავად იმედს აძლევდი. ეუბნებოდი, რომ მარტო აღარ იყო, რომ მის გვერდით იქნებოდი და წაქცეულს ააყენებდი, რომ ყველაფერი კარგად ექნებოდა …
– დედობრივმა ინსტინქტმა გაიღვიძა ჩემში. იმდენად მარტოსული, და საძირკველგამოცლილი ჩანდა, მომინდა სულიერად გვერდში დავდგომოდი და დავხმარებოდი. მთელი გულით მომინდა კარგად გამხდარიყო, სიცოცხლის წყურვილი, სიხარული, სტიმული და ახალი ცხოვრების დაწყების ჟინი გამეღვიძებინდა მასში.
– სინამდვილეში?
პაუზის შემდეგ:
– სინამდვილეში, ექსპერიმენტს ვატარებდი. ის ძალიან ჩაკეტილი იყო. საკუთარ თავს ვცდიდი შევძლებდი თუ არა მის გასნას.
– მერე, შეძელი?
– არც ისე დიდი ხნის დაწყებული გვქონდა ურთიერთობა, როცა ქალაქგარეთ ბინის გასაყიდად წავიდა. იქიდან მწერდა დაუსრულებლად. მეუბნებოდა, რომ მისი ცხოვრების („დაბურული ტყის“, როგორც თვითონ უწოდებდა საკუთარ ცხოვრებას) ნათელი წერტილი, იმედის სხივი ვიყავი. მეუბნებოდა, შენთან ერთად მინდა ჩემი დარჩენილი ცხოვრება გავლიოო. ერთხელ ისიც კი მითხრა, რომ სურდა მისი შვილის დედა ვყოფილიყავი.
პაუზის შემდეგ:
მე შევძელი მისი გახსნა იმ დოზით, რა დოზითაც დავრწმუნდებოდი ჩემს შესაძლებლობებში. ვცდილობდი ქალური „ხრიკების“ გამოყენებას, რომლებიც მანამდე არც კი ვიცოდი თუ გამაჩნდა. მე მართლაც შევძელი მისთვის მომავლის იმედის ჩასახვა, თუმცა რამდენად მზად იყო ამისთვის ეს სხვა საქმეა. მართალია, თავიდან არა, მაგრამ ახლა უკვე ვფიქრობ, რომ ამის მამოძრავებელი ძალა არა მისდამი სიყვარული, არამედ ჩემი ცნობიერების დაბინდულ ფსკერში ჩაბუდებული სურვილი იყო – სურვილი, თავი ვინმესთვის სასარგებლოდ და საჭიროდ, ხოლო ამ მხრივ ვინმეზე აღმატებულად და თავდაჯერებულად მეგრძნო. ეს ჩემი სისუსტის გამოძახილი იყო. ეს საკუთარი ხელით დაგებულ ხაფანგში ჩემივე სულის გამოკეტვა იყო.
– ფიქრობ, ის გულწრფელი იყო როცა ასეთ სიტყვებს გწერდა?
– ვფიქრობ, ამ ყველაფერს იმიტომ მეუბნებოდა, რომ „გამოვეჭირე“. ის ჩემ გვერდით არ იყო, შეიძლება, ეშინოდა, არ დავეკარგე, რადგან ჩემგან დიდ მხარდაჭერას, თანადგომას გრძნობდა. რაღაცაში ვჭირდებოდი. ისე კი, დარწმუნებული ვარ თამაშობდა. შინაგანად მისგან დიდ სიცრუეს, ცბიერებას ვგრძნობდი. თუმცა, ძნელია სიტყვებით გადმოვცე რაში გამოიხატებოდა მისი ცბიერება, ალბათ თავად უნდა გაგეცნო ის და დარწმუნდებოდი ამაში.
პაუზის შემდეგ:
მაგრამ მე მართლა გულწრფელად მსურდა მისი დახმარება, მისთვის ბედნიერების მინიჭება.
– თუ ასეა, ხომ შეგეძლო მისი მეგობარი ყოფილიყავი?
– არამგონია. საერთოდ, არასდროს მცოდნია ურთიერთობის დაწყება მეგობრობით. ყველაფერი ძალიან სწრაფად და პირდაპირ „საქმეზე გადასვლით“ იწყებოდა ჩემს ურთიერთობებში. „შეყვარებულობანა“ რეკორდული სისწრაფით იწყებოდა, თუმცა ხშირად, ბრახ, და Game Over ეწერებოდა გულის ფიცარზე.
– რა მოხდა უკანასკნელი შეხვედრის დღეს?
– შეხვედრისთანავე მითხრა, რომ კაზინოში ფული წააგო.
პაუზის შემდეგ:
რაღაც ჩამწყდა სხეულში, გულიდან მომწყდა, ტკივილი ვიგრძენი მკერდში. ციოდა, დეკემბრის სუსხი სახეს მიკაწრავდა. ნაბახუსევი ვიყავი და მთელი სხეული მიკანკალებდა. თითქოს, ნაღმი აფეთქებულიყო ჩემში და ნაფლეთებად ქცეული ორგანოების ნარჩენებს ცივი ნიავი არწევდა მარჯვნიდან მარცხნივ, მარცხნიდან მარჯვნივ…
პაუზის შემდეგ:
ვგრძნობდი, ყინვისგან როგორ მერთმეოდა ფეხის თითები, ცხვირი, ხელები. მას კი სკვერში მივყავდი. წელიწადის ყველა დროს მძულდა სკვერები, მითუმეტეს ზამთარში. მძულდა მამაკაცები, რომლებსაც ქალები სკვერში დაყავდათ, მძულდა ქალები, რომლებიც ამ მამაკაცებს სკვერში დაყვებოდნენ. იმ დღეს კი მეც ამ ქალთა კლუბის ღირსეულ წევრად ვგრძნობდი თავს. მაგიჟებდა ის ფაქტი, რომ ისევ ითამაშა, შედეგად კი მასთან ერთად რომელიმე სკვერში უნდა გამყინვოდა ისედაც გაყინული საჯდომი, როცა შეიძლებოდა ამ ფულით უკეთესი რამ მოგვეფიქრებინა. თუმცა, მხოლო ფული როდი იყო მიზეზი ჩემი ტკივილის… ამავდროულად მებრალებოდა. ჩემთვის ის უკვე დასნეულებული და აზარტს დამონებული ადამიანი იყო. ვხედავდი, ნელ-ნელა ღირსებას და ადამიანურ საწყისს როგორ „აგებდა“ ფულთან ერთად. გულში იმედი ჩაქრა, ალბათ ეს სწორედ ის რაღაცაა, რაც გულიდან მომწყდა და ასე მატკინა მკერდი. ხო, იმ წუთას ჩემს გულს იმედი გამოგლიჯა. „გპირდები, აღარ ვითამაშებ, პატარავ, მიყვარხარ“ – მეუბნებოდა. მე კი უფროდაუფრო მიმძაფრდებოდ მისდამი გაუცხოება. სიზმარი დასრულდა და მივხვდი, რომ მას არც კი ვიცნობდი. მხოლოდ სახელი, გვარი და არც თუ ისე საამაყო წარსული ვიცოდი, ისიც ბუნდოვნად.
პაუზის შემდეგ:
როცა სკვერში ვიჯექით და ყინვისგან სხეული სრულიად წამერთვა, მიჩურჩულებდა, მაპატიე პატარა, გაწვალებო. მეხუტებოდა და ჩემი გათბობის წარუმატებელი მცდელობა ქონდა. ისევ სიყვარულს მეფიცებოდა, რომელიც უკვე მხოლოდ ასობგერათა ნაკრებად, უცხო ჟღერადობისა და გაურკვეველი მნიშვნელობის სიტყვად ჩამესმოდა. როცა გაუსაძლისი გახდა ჩემთვის ყინვაში გაჩერება ვთხოვე წავსულიყავით. ის მეგობარს უნდა შეხვედროდა, მე კი სახლში მივდიოდი. როცა ვკითხე სად უნდა შეხვედროდა მეგობარს, შეხვედრის ადგილიც კაზინოსთან აღმოჩნდა. მეც კაზინოსთან შემხვდა ამ დღეს და ალბათ, ყველას კაზინოსთან ხვდებოდა. როცა ვკითხე კაზინოსთან თუ კაზინოში მეთქი, დაიბნა და ვერაფერი გამოხატა, გარდა გაკვირვებისა, აბა სხვაგან სად უნდა შევხვდეო. იმ წუთიდან ჩვენი ურთიერთობა ჩემში საბოლოოდ დასრულდა. წინა დღის გულწყფელი საუბარიც ამომიტივტივდა გონებაში. წინა დღეს გამომიტყდა, რომ ფულის გამო დედამისის საუკეთესო მეგობართან იწვა. ის ქალი მდიდარი, მაგრამ როგორც ჩანს მარტოსული იყო. კაცი ჭირდებოდა, რა ექნა. ეს მასთან წვებოდა, ქალი კი ამ ტკბობის საფასურს უხდიდა. ფული კაზინოში „იდებოდა“ და შემოდგომის ხმელი ფოთოლივით ნიავდებოდა, ცივ ნიადაგს ეფინებოდა და მავანთა ფეხით ითელებოდა.
– გამოდის, რომ სასიყვარულო ურთიერთობა გქონდა მამაკაცთან, რომლის სულიერი ღირებულებები შენთვის მიუღებელი იყო. არ გიყვარდა, თუმცა სასიყვარული ურთიერთობა მაინც გქონდა. შენ ხომ თავიდანვე იცოდი მისი სენის შესახებ. შინაგანად ისიც იცოდი, რომ ამ სენის დროს ადამიანს ცხოველზე დაბლაც კი შეეძლო დაცემა.
პაუზის შემდეგ:
– მე არაფრით ვარ მასზე უკეთესი. ვფიქრობ, არავინ მყვარებია. არასრულფასოვნების კომპლექსი მტანჯავდა მუდამ. შედეგად, მათაც გულს ვტკენდი, ბოლოს კი ყველაზე დიდ ტკივილს საკუთარ თავს ვაყენებდი. არამგონია, ვინმეს ჩემზე მეტად ტკენოდა გული როცა ურთიერთობებს ვანგრევდი. ვფიქრობ, არც ისინი იყვნენ ჩემთან გულწრფელნი. მათთვის მხოლოდ „პერსპექტიული“ თოჯინა ვიყავი, რომელიც ცოტათი განსხვავებული იყო სხვა თოჯინებისგან. მე იდეალური სათამაშო ვიყავი, რომლითაც იამაყებდნენ და ითამაშებდნენ იმ დოზით, რა დოზითაც თავად თოჯინა მისცემდა მათ ამის საშუალებას. ყოველ ჯერზე კი, როგორც ყველა მოთამაშე, წამალდამოკიდებული, ლოთი ან პატარა ბავშვი, ვამბობ, რომ მეტჯერ აღარ ვიზამ, რომ მორჩა, ეს აღარ განმეორდება, რომ ამას აღარ დავუშვებ. Game Over!
პაუზის შემდეგ:
ვინ იცის, იქნებ ესეც სენია, რომლისთვისაც სახელი ჯერ არ დაურქმევიათ, სანამ ამას იზამენ მე ამ სენს „ილუზიური მარტოობის ფობიას“ დავარქმევ. „ილუზიურს“ იმიტომ, რომ სინამდვილეში არავინ ვართ მარტო, ჩვენ ერთმანეთი გვყავს, ერთმანეთს ვისუნთქავთ, ერთმანეთით ვიკვებებთ, თუ არ ჩავთვლით სიკვდილს. სიკვდილს მარტონი ვეგებებით, მარტონი განვიცდით, ან მარტოს გვიხარია. აქ, რა თქმა უნდა, ბუნებრივ კატასტროფებსაც გამოვრიცხავ, რომლის დროსაც სიკვდილსაც კი სხვასთან ერთად ვხვდებით.
– ახლა როგორ გრძნობს თავს თოჯინა?
– ახლა თოჯინა ფიქრობს რა ფორმით დაშორდეს მორიგ მოთამაშეს და დაასრულოს ის, რაც აბინძურებს, აჭკნობს და ღირსებას ულახავს მას. ოცნებობს მხოლოდ ერთ რამეზე – გადაიქცეს ნამდვილ ადამიანად, რომელსაც მთელი გულით შეიყვარებენ და რომელსაც მთელი არსებით ეყვარება.
2013 წ.
Mari's World 